متشکرم آسمان که این چند وقت آبی­تر بودی. متشکرم آینه که لبخندم را این روزها توی خودت پررنگ قاب کردی. متشکرم از قدم­هایم که شادمانه به جلو پیش رفتند. متشکرم از دیوارها که این مدت خودشان را قایم کردند. متشکرم نفس­هایم، که پا به پای ضربان قلبم تندتر شدید.

متشکرم از تو حداقل فهمیدم عشق وجود دارد، اما دست من بهش نمی­رسد.
متشکرم دست­هایم که از این به بعد تنهایی­ام را در آغوش می­کشید...

پ.ن: امشب توفیق پیدا کردم به وب دوستانی که از ابتدای سال 91 به لعل سلسبیل آمدند و برام نظر گذاشتند، سر بزنم. یه احساس خوشحالی زیرپوستی دوستانه دارم الان!
پ.ن: نظرات تبلیغی و گروهی معمولا تایید نمی شن. چه خبره آخه؟! 

نوشته شده در چهارشنبه 91/2/13ساعت 8:45 عصر توسط هـاجـر زمـانـی نظرات ( ) | |